در همه ما آدم ها خصلتی وجود دارد که تا وقتی خودمان مطلبی را تجربه نکنیم محال است به تجربه های یگران اعتماد کنیم . از طرف دیگر در مورد ایرانی هایی که به کشورهای دیگر سفر می کنند و در مورد رفتارهای متناقض شان در آن کشورها خیلی نوشته اند .

در طول سفرم با برخی هموطنان خودم در کشورهای مقصدم آشنا شدم که بعضی از آن ها اولین بار بود به یک سفر خارج از کشور می آمدند ، نوجوان هایی بودند که در مواجهه با دنیایی جدید واکنش های عجیب و غریبی از خودشان نشان می دادند .

بلاتکلیفی و سردرگمی در قبال بسیاری از آزادی های اجتماعی و فرهنگی یکی از اولین واکنش های آن ها بود و بسته به ظرفیت های فردی یا خانوادگی شان ، دیر یا زود جایگاه خود را در این محیط جدید پیدا می کردند :

برخی " رها " می شدند و در این رها شدگی به دنبال چیزهایی بودند که برای به دست آوردن شان دچار محدودیت های اساسی بودند .

گروهی می خواستند از این زمان کوتاه سفر هر جوری که می توانند یا بهتر است بنویسم بهره ببرند . مثلا بازدید از مناطق گردشگری و فرهنگی تاریخی را هم در برنامه سفرشان قرار داده بودند .

اما من کمتر کسی را دیدم که آمده باشد تا با چشم های باز و ذهنی روشن یاد بگیرد و با بهر گیری از توان استدلال و تشخیص بفهمد .

چنین آدم هایی شاید بتوانند از آن چیزهایی که دیده و فهمیده اند راهی برای تغییر زندگی خود و جامعه پیرامون شان پیدا کنند .

به هر حال چیزی که بدیهی است ، وجود تفاوت های بسیار بزرگی در شیوه زندگی و کنترل اجتماعی ، روابط فردی و جمعی در ساکنان کشورها و شهرهای میزبان من با جامعه خودم بودم .

پیش از هر چیز دریافتم که پذیرفتن قانون از سوی همگان و پایبندی به آن ریشه این تفاوت هاست . ما هم در کشور خودمان کمابیش قوانینی داریم که در طول چند دهه برایمان تعریف شده اند . شیوه تعریف کردن این قوانین و اجرای آن ها برای جامعه ایرانی به معنای نهادینه شدن قانون ما نبوده است .

  حال چرا و چه باید کرد ؟ باز هم خواهم نوشت ...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: